زندگی قمار است شاید هم یک هندوانه

زندگی گاهی وقت های خیلی عجیب و غریب میشود.گاهی باید از چیز ها و آدم هایی که دوستشون دارید چشم بپوشید و بگذرید و گاهی هم تو چشم پوشیده میشوی.شاید ما آدم ها موجودات عجیبی باشیم.بعضی ها حریصیم،برای همه چیز،حتی دوست داشتن و حتی دوست داشته شدن.نمی دونم باید برای رسیدن به عشق واقعی صبر کرد و یا کمی منطقی تر به دنیای اطراف نگاه کرد؟ بعضی ها قانع اند و به داشته های خود اکتفا می کنند ،حتی در دوست داشتن،بعضی ها به دنبال ایده آلند.چه باید کرد؟باید ایده آل گرا بود ،یا قانع؟البته که به نظر من نمی شود از خیلی نکات چشم پوشی کرد.بعضی ها موج های مخالف همند و نمی توانند در کنار هم به آرامش برسند.دقیقا زندگی و هدف از زندگی شاید رسیدن به آرامش باشد.آرامشی که این روز ها کمتر شاهد یم. باهم بودن ها بوی آرامش نمی دهد ،بوی تند دورویی می دهد،فرقی نمی کنه چه مرد چه زن.اما چاره چیست؟با اولین کلمه عاشقانه وارد زندگی شد که بی رحم است یا منتظر ماند.بعضی ها آغاز حرکت برای رسیدن به آرامش را سنین پایین می دانند.فکر می کنم درست باشد.هرچه سن بالاتر می رود توقعات ما هم بالاتر می رود و به راحتی تسلیم شاید سرنوشت هم نوشیم .اما زندگی یک قمار است یا انسان می برد یا می بازد.اما دادگاه های خانواده این روز ها خیلی شلوغ تر شده است فکر می کنم همه بازنده اند.خدا داند شب خوش