سلام پرنده رو یا هام،روز هاست که باز ننوشته ام،می دانم بهانه های همیشگی دیگر رنگی نمی دهد به دل های خسته،که بگویم وقت نبود که بود،بگویم قصه نبود که بود،قلم نبود که بود،من بودم که نبودم،من بودم که نبودم.روز هاست دور از خویشتن خویشم ،با روز مرگی ها می جنگم اما همچنان مغلوب، که شاید هنوز در برابرش نا تواتم و سست،هنوز پاهایم میلرزد.روز هاست که می شنوم و کلام از کلام با زنمی گویم ،می بینم و چشم هایم را بسته نگاه می دارم ،گرمای اشکم را حس می کنم ،می چشم اما هنوز طعمش برایم غریبه است این دلتندگی است چقدر شور.دلم برای روز هایم تنگ می شود که می آیندو می روند،در خانه ام را قفل می کنم اما پنچره هایم باز است،پنجره ها را می بندم اما دلم را چه کنم.؟
تو آمده ای ،نزدیکمی ،می بینمت ،می شنومت اما پاهایم سست است ،زبانم لال و نگاهم خاموش ،همچنان از سوزش زخم های و رد پاهای مانده بر نگاهم شرمگینم. میدانم که آمدی ،شنیدیم ،دیدم که آمدی اما من هنوز در پس آواز کلامت مستم نه از شراب که خمارم از کلامت ،مدهوشم از نیم نگاهی که هیچ گاه برایم معنایش نکردی و من همچنان منتظرم که شاید روزی این بت سهمگین در درونم تکه تکه شود و بگویم دوستت دارم .خواهم گفت ،می دانم اما الله و اعلم،چه وقت