سال پیش در چنین روز هایی
از روزی که رفت، هر روز امروز و فردا می کنم که شاید برگردد ،اما انگار رفتنش از شرکت همیشگی شده و فقط خاطراتش است که در هر کنج و اتاقی طنین انداز است. مدیری که مدیر بود،او ندا حسینی .
اولین ملاقاتم با او در نیمه شهریور ماه 88 بود ،هفدهمین روزش. در اتاقی که آنقدر روی میزش نامه و کار بود که نشان از مشغله بی پایانش داشت.که بعدها دیدم که آخرین نفر بود که شرکت را ترک می کرد. عاشق کارش بود
هفدهم شهریور 88
قصد کرده بودم که امروز به بازار و سمت میدان امام بروم ،اما شلوغی آن روز ها و جریانات سبز ها به خاطر 17 شهریور مرا از رفتن به بازار منصرف کرد.
ساعت 11 صبح
تازه از بیرون آمده بودم منزل که تلفن همراهم زنگ زد ،خانمی بود که بعده ها نامش رافهمدیم ،خانم پور معمار،از آنسوی تلفن مرا برای مصاحبه دعوت می کرد ،اصلا یادم نبود که به اتفاق، سی وی کاریم را برایشان ایمیل کرده بودم.آدرس را جویا شدم ، کمی آن سو تر ازمنزلمان بود،قرار برای ساعت 12.30 همان روزفیکس شد.
ساعت 12.30
شال و کلاه کردم و رفتم ،البته که کت و شلوار پوشیده بودم ،مصاحبه ما یک ساعتی طول کشید و آنقدر حس خوبی پیدا کرده بودم که که با حقوق پیشنهادیش به رغم میل باطنی مخالفتی نکردم.مصاحبه های بعدی با مهندس نوری و دکتر رجبی آنقدر سریع و مثبت بود که از شنبه خودم را در شرکت مشغول کار یافتم .
مدیری که مدیر بود
از اوضاع بی سامان شرکت تا قبل از حضور ندا داستان ها هست، اما حضور او به عنوان مدیر انچنان نقشی در رشد و شکوفایی شرکت داشت که شاید غیر قابل توصیف باشد. خانم حسینی مدیری بود که بر احساسات کارکناش مدیریت می کرد ،بی آلایش بود . با خنده ،سازندگی می کرد ،تنبیهش فحش هایی شیرینی بود که همه را وادار می کرد بهتر کار کنند.صدایش آنچنان زنگی داشت که چرخ های تولید را می چرخاند ، او یک مدیر بود
رفتنش را هیچ کس نفهمید که چه زمانی رفت ،چرا که نمی خواست با رفتنش آهنگ کار از کوک بیافتد .او رفت بدون تودیع و مراسمی ،نه عکس یادگاری از آخرین روزش ماند و نه یادگاری از ما گرفت که او برای همه ما مدیر بود،یار بود ،مادر بود و برایمان آنقدر درس و یادگاری گذاشت که نمی دانید .
یکی از درس هایش که تا ابد برایمان جاودانی است این بود که باید بر قلب ها مدیریت کرد و نه حکومت
ندا حسینی هر جا هستی موفق شاد و پیروز باشی
