کمی سینمایی

شاید کمتر کسی در ایران ما باشد که فیلمی از گذشته های دور تا امروز روز را ندیده باشد.همیشه سینمای ایران همانند یک نمودار سینوسی حرکتی تابع نیاز مخاطب داشته که صد البته گاهی مترقی و روشنفکرانه و گاهی به قول قدیمی ها سینمای آبگوشتی بوده است.شاید سینمای امروز علل خصوص در دوران هشت ساله آقای خاتمی و سایر باقی مانده های آن سال ها، حرف های زیادی را از واقعیت های جامعه ایران زد که صد افسوس این حرکت با پایان عمر اصلاحات به آرامی خاموش شد. در حقیقت سینمای بعد از انقلاب که بی شک سینمای نسبتا پاک تری از لحاظ عقیده و باور های اسلامی است،در سال های آغازین انقلاب و شروع جنگ ،فرهنگ جبهه و جنگ را به زیبایی به تصویر می کشید.سال های پس از آن سال هایی بود که با روایت مسائل اجتماعی توانست مخاطب زیادی را برای خود جمع کند و مدیران کشوری را با واقعیت ها برای تصمیم های کلان روبرو کرد.هر چند سررشته من از سینما و تئاتر در حد یک منتقد نبوده و نیست و به عنوان یک تماشاگری که سال ها مخاطب این صنعت بودم ،نمی توانم و نباید حرف های کارشناس مابانه بزنم اما تا این حد می توانم بگویم که روند پیش رو، با افت این صنعت پر سود رو برو خواهد بود. خانه نشین شدن کارگردانان بزرگ سینمای ایران به خاطر عدم اطمینان از صدور مجوز های پخش و یا تکثیر و نشر غیر قانونی فیلم ها هیچ نقطه اشتیاقی را برای اهالی این صنعت نخواهد گذاشت.صنعتی که در هند و آمریکا جزء صنایع اصلی و پر بازده به حساب می آید.مطلب آخر هم در رابطه با اخباری است که امیدوارم درست نباشد .یکی در مورد ممنوع الخروج کردن گلشیفته فراهانی به بهانه بازی در فیلم "مجموعه دروغ ها "و بازی با لئوناردو دی کاپریو، ،واقعا به عنوان یک ایرانی حضور یک بازیگر ایرانی در سینمای حرفه ای بین المللی ،جای بسی افتخار و تشویق دارد نه تنبه و باقی.اماخبر بعدی خبر احضار پرستویی و انتظامی و پور احمد به دادگاه بخاطر کمک به هم نوع !جای بسی تعجب است .فرهنگ گل ریزان برای هم نوع جزء فرهنگ ایرانی اسلامی ماست که توسط هنرمندان و ورزشکاران باید انجام شود.احضار دلسوزان مردم چیزی جز دلسردی ها نخواهد داشت در هر حال شب خوش