کوه دماوندیک عزیزی که نمی خواهم نامش را ذکر کنم ، وقتی بچه بودم ،شاید حدود هفت ،هشت سال ،مرا نصیحتی کرد که همیشه سر لوحه زندگیم است.شاید یک پسر هفت ساله فهم و درک فلسفه و اخلاق را نداشته باشد و نتوان با او در قالب کلمات صحبت کرد اما آن عزیز با هوش سرشارش درس زندگی به من آموخت. هیچ وقت یادم نمی رود موقع تعارف کردن شیرینی ،من گفتم نه ممنون ،حتی بی آنکه نگاهی به شیرینی های خوش مزه تبریز بیاندازم.در پاسخ آن عزیز گفت که همیشه در زندگی اول فکر کن بعد پاسخ بده.امروز هر وقت که می خواهم با عجله پاسخی بدهم به یاد آن نصیحت می افتم و یاد حرف پدر بزرگ نازنیم که می گویند:اول بیاندیش و سپس سخن بگو.این داستان و خاطره را به این جهت گفتم که خبر وزیر علوم مرا به خنده وا داشت .وزیر علوم فرمودند :"پنجاه سال ديگر، فارسي بايد نخستين زبان علمي دنيا شود " (اینجا بخوانید).صد البته که تعریف این قصه به قصد تمسخر نبودو هزار و صد البته که این آرزوی هر ایرانی وطن پرستی است ، اما به قول عزیزانی که به من درس زندگی دادند اول باید فکر کرد و بعد سخن گفت . آقای وزیر نمی دانم شما در کجا زندگی می کنید . شاید از اخبار و اعداد و ارقام بی خبرید .با سرانه ده دقیقه مطالعه در سال و هزار و یک ضعف در سیستم آموزش عالی و غیر آلی چگونه می توان این راه را طی کرد؟با کدام دانشمند و دانشجو؟آنهایی که برای زندگی به کشور های اروپایی و آمریکایی مهاجرت کردند و هر روز بر تعدادشان افزوده می شود ؟یا اساتیدی که هر روز به هزار و یک دلیل برای سپری کردن دوران بازنشستگی خانه نشین می شوند؟این ها حرف های من نیست که نظرات شخصی من باشد، اینها اخباری است که هر روز می خوانم.نخیر آقای وزیر عزیز با این روش ها پنجاه سال که سهل است صد و پنجاه سال هم نمی توان زبان فارسی را زبان علمی دنیا کرد.
No comments:
Post a Comment