تلویزیون و فرهنگ

سال های کودکی ما ،یعنی سال های دهه شصت و اوایل دهه هفتاد ،سال های سختی همراه با هزار و یک کمبود و کاستی بود.خوب خاطرم هست که تنها دو شبکه تلویزیونی یعنی شبکه یک و دو، روزانه تنها چند ساعت به پخش برنامه ها و فیلم های بعضا تکراری و اخبار می پرداختند و ساعت ده یا یازده شب هم برنامه ها تمام بود.اما در مقایسه تولیدات تلویزیونی سال های دور با این روز ها، تفاوت های آشکاری را شاهد آن هستیم که بی شک این تفاوت ها به نابودی فرهنگ اصیل ایرانی کمک بسزایی کرده است. فرهنگ سازی همیشه و در همه جای دنیا از دوران کودکی آغازمی شود و صد البته که در ایران ما و زمانی که ما کودک بودیم این کار به خوبی انجام می شد،راجع به دهه شصت حرف می زنم سال های کودکی خودم.یک نمونه اش همین مدرسه موش هاست که در قالب یک برنامه کودک ،فرهنگ و تربیت را به ما آموخت.نصیحت های معلم به شاگردانش بی شک در ما هم تاثیراتی را داشته است . یاد گرفتیم که چگونه در مدرسه رفتار کنیم ،چگونه بودن را علاوه بر تربیت خانواده به ما آموخت.اما امروز بچه های ما چه فرهنگی رااز سریال های و برنامه های مثلا نود قسمتی یاد می گیرند؟فحش ،ناسزا ،رفتار توهین آمیز با بزرگتر ها ،فریاد ،ناشکری،زندگی فقیرانه یا ماشین های آنچنانی ؟به خدا نسل جوان امروز ما به اندازه کافی در بی فرهنگی غرق هست ،غرق ترش نکنیم .اگر کودک امروز ما این ناسزا گویی ها در رسانه ملی ببیند ،که می بیند!!!فردایش تباه تر از امروز ماست.ما اگر احترام به والدین را از همین مدرسه موش ها یاد گرفتیم این نسل فحش و ناسزا و بد دهنی و گستاخی را از کسانی یاد می گیرند که برای ما تبدیل به چهره شده اند.نه اینکه برنامه سازی نکنید ،اگر برنامه این گونه می سازید که به قولی آب و نان دار است ،برنامه های هم برای آموزش و تربیت جوانان و کودکان بسازید و بدانید که پیرو جوان ،خرد و کلان شاهد شما است ،خاطرم هست که دوست و برادر نازنینم فرهاد ناصح همیشه نصیحت درستی می کرد می گفت هر وقت که جلوی دوربین می روی ،دیده می شوی ،به شعور بیننده احترام بگذار و بدان که هر حرفت شنیده می شود و تاثیر گزار است،شاید این نصیحتی است که باید به برنامه سازان کرد که بخدا حرف های شما تاثیر گزار است ،برای خنداندن مردم راه های بهتری هم هست .شب خوش

مدرسه موش ها