تنیلی

این روز ها کمتر می نویسم.چرایش واضح است و قابل دفاع،خانواده و دوستانم.دقیقا ،این دو گروه بر همه چیز ارجحند که شاید خیلی ها طعم تنهایی و غربت نچشیده باشید.اما نوشن یکی از اصول جدا ناپذیر من بوده و هست و نه تنها بر خود واجب می دانم که بنویسم بلکه برای دوستانی که به من لطف بی پایان دارند و به قولی خوانندگان دست نوشته های من هستند ،تعهدی دارم که باید عملی کنم،هر چه هم سخت باشد.امروز آخرین روز هفته هوایی آفتابی بود بعد از برفی کم،که هر لحظه اش زیباست ،دلتان نسوزد.هم صحبتی با عموی بزرگوارم همیشه شیرین است ،به زودی شعری ازاو را برایتان خواهم گذاشت.

روزگار عجیبی است،میان رفتن و ماندنم.خدایا راضی ام به رضای تو