شاید نوشتن هر روزه در جایی که به آن تعلق داری و انجا متعلق به توست کمی سخت تر از زمانی باشد که نوشتن تنها راه فرار از تنهایی های درونی است.در جایی که هوا ،زمین،خاک وآبش مال خود خود توست،تنهایی و غربت بی معناست.روز ها و شب های بهاری تهران حال و هوایی دارد نگو و نپرس .جای همه کسانی که این خاک به آنها نیز تعلق دارد خالی.
No comments:
Post a Comment