سال های سال است که 29 اسفند ماه برای ما نه تنها یاد آور رفتن زمستان است بلکه خاطره تلخ وداع را برای ما زنده می کند به طول بودنمان.شاید سال هاست بوی شمعدانی های اتاق پدربزرگ را هیچ کس نمی شنود.شاید صدای عصای پدر بزرگ را سرو بلند حیاطش دلتنگ است.اسکناس های تا نخورده از کمد چوبی را خوب به یاد دارم.بوی قدمت اتاق پشتی را.صدای خش خش برگ های پاییزی را.سال هاست کسی دیگر موقع رفتن دعای سفر در گوش هایمان نمی خواند.در آخرین روز سال 77 پیر جماران ما هم رفت.یادت بخیر وروحت شاد.
No comments:
Post a Comment