تمام مي شوم شبي، فقط به من اشاره کن

تمام مي شوم شبي، فقط به من اشاره کن

مثلث شیشه ای برای خیلی ها یاد آور دوران هشت ساله ریاست جمهوری سید محمد خاتمی در ایران بود.سال ها و روز هایی که مطبوعات به صغیر و کبیر رحم نمی کردند و از همه انتقاد می کردند حتی از کسی که به این حرکت زندگی بخشیده بود و دیدیم که چنان شد.البته در آن سال هم چنین برنامه ای از رسانه ملی پخش نشده بود .اما در هر حال مثلث شیشه ای توانست در سی و پنج قسمت از برنامه ای نود قسمتی حرف های خوبی را برای جامعه بزند.البته حرف هایی که فقط پایتخت نشین ها می شنیدند که به لطف اینترنت و ماهواره ،بقیه فارسی زبان ها نیز هم.اما تمام مي شوم شبي، فقط به من اشاره کن،تیتراژ پایانی بود که از شب اول چراغ سبز پایانش را روشن کرده بود.درمورد مثلث شیشه ای مقاله و مطلب زیاد نوشته شده است اما مطلبی که به نظر واضح و روشن است اینکه،نه تنها در یک برنامه رادیویی یا تلویزیونی ،بلکه در زندگی تک تک ما ایرانی ها از بالاترین فرد تا خانه و خانواده، تحمل پذیری شنیدن انتقاد رابسیار پایین است و به قول معروف انتقاد پذیر نیستیم.انتقادی که شاید بتواند باعث پیشرفت شود.از معلم و استاد نمی شود انتقاد کرد چون نمره نمی دهد.از همسر مربوطه نمی شود چون از نهار خبری نخواهد بود بگیر الی ماشا الله.در هر حال یکی از ارکان دموکراسی اسلامی تقویت حس انتقاد پذیری است.حال ما ایرانیان کی به این درجه برسیم خدا داند.این مقاله به هیچ وجه انتقادی نبود تنها بیان واقعیت فرهنگ انتقاد ناپذیری ما ایران بود.برای دوست خوبم رضا رشیدپور نازنین و محمد قنبری آرزوی توفیق می کنم.من هم با شعری که رضا در آخرین برنامه اش از قیصر امین پور خواند ،این مطلب را به پایان می رسانم و می گویم انتقاد پذیری دریچه رسیدن به پیروزی است . در هر حال شب خوش

حرفهای ما هنوز نا تمام

تا نگاه می کنی وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی !

پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
آی ...

ای دریغ و حسرت همیشگی
نا گهان چقدر زود دیر می شود .