29 اسفند

همیشه 29 اسفند آخرین روز ساله ،آخرین روزی که باید یک کارنامه 365 روزی رو بست،حالا امسالش سی روزه و لی روز سی امش کوتاه کوتاه.29 اسفند هر سال ،یعنی الان 11 ساله که به معنی رفتن یک مرد آسمونیه.یه پدر ،یه پدر بزرگ ،یه دایی ،یه عمو .همیشه جلوی چشمامه ،با اون عرق گیر سفیدش که مثل برف بود.با اون لهجه شیرینش . این روز ها ،یعنی آخر سال به عشق گرفتن عیدی از دست پدر بزرگ لحظه شماری می کردیم تا بره و کمد چوبی قدیمی رو باز کنه و یه بسته اسکناس ده تومنی،گاهی هم پنجاه تومنی بزاره کف دستمون و دعای سفر رو بخونه و ما رو راهی کنه.بوی شمدونی هاش هنوز توی دماغمه.شیرینی و آب نباتاش همیشه زیر کمد تلویزیون بود و همیشه اولین کارش این بود که کام ما را شیرین کنه.حیف که آدم ها زود میرن ،هیچ کس ابدی نیست ،فقط خاطره هاست که می مونه .

آخرین روز سال مثل آخرین روز پاییز می مونه ،باید جوجه ها رو شمرد که آیا خوب بود یا بد.امسال توی زندگی من خیلی چیز ها عوض شد،مثل خودم ،مثل طرز فکر و رفتارم .خوب شدم یا بد نمی دونم از نگاه دیگران ،آما خودم احساس عجیبی دارم ،احساسی که نشونه یه تغییره ،یه حس تکامل ،یه جهش ،یه بلوغ دوباره .امسال سالی بود که باز هم دور از کسایی بود که دوستشون دارم .سالی بود که سخت کوشی رو یاد گرفتن،سختی دیدن رو تجربه کردم.دوست داشتن رو آموختم.سفر کردم برای شناختن.ساختم ،خودم رو ،زندگی رو و یه عالمه خاطره رو .دلم می خواست این روز ها در کنار پدر و مادرم عید رو نو می کردم.خدا رو شاکرم که سال 87 به خوبی تموم شد.به خوشی تموم شد .اگر چه دور بودم اما همیشه بودم برای کسایی که دوستشون داشتم .در هر حال مثل هر سال باید بگم که امسال هم زود گذشت شاید زودتر.

به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی است .

این قافله عمر عجب می گذرد

از همه کسانی که در طول سال گذشته، دست نوشته های من رو همراهی کردند ممنونم 

به امید سالی خوب و خوش همراه با سلامتی و سعادت و خوشبختی

               بیست و نهم اسفند سال 1387

سیامک اصفهانیان - انگلیس