ترس

این جا همه گرفتار روزمرگیند.شاید همه ،همه جا اما اینجا خانه من است.روزهاست که تکرار زده شده ام ،باز، و آن لحظه ایست که من می ترسم از تو ،خودم و همه تکرار ها .می ترسم از دلسردی ها از ماندن ها و رفتن ها .چرا باید همیشه ترسید از این تکرار ،از این بی بالی ،از این بی روحی ،همه خوشحالند اما کسی نمی خندد،همه غمگینند اما کسی نمی گرید.همه در تکاپوی نداشتن و داشتنند اما من نمی دانم ،باید بود و دید که چه هوایی دارد این زندگی،خاطرم هست می ترسیدم از بی هوایی ،از غربت از نداشتن و از همه چیز اما امروز نمی ترسم اما ترس در وجودم ،در خانه ام است، در کوچه پس کوچه های ذهنم دوره ام می کند ،می خندد،فریاد می زنم و فرار می کنم ،از خودم به خودم