به بهانه شیرینی تو

روز هاست که ننوشته ام و تنها نگاه می کنم ،روز های سختی را پشت سر گذاشته ام که همچنان برایم ادامه دارد ،نه از جنگ سبزی و سرخی است که برایم سخت آمده است که از دلتنگی هاست که دلشکسته ام.اما امروز بیست و یکمین روز از روز های گرم تابستانی بهانه ای برای نوشتن است از تویی که برایم هم پدر شدی وهم مادر،هم برادرم بودی هم رفیق روز های سخت غربتم ،شانه هایت مامنی بود برای گریه هایم وقتی مادر نبود ،آغوشت بوی پدر میداد در روز های دوری از پدر.چه روز هایی بود که می دانستم می خندی هرچند که خنده ات نمی آمد که منه خسته، از کوچه های سختی بگذرم،چه روز هایی که با هم زیر درخت گوشه حیاط نشیتیم و قهوه نوشیدیم و ازروز های آفتابی لذت بردیم.چقدر عاشقانه قلم بدست دیوار هارا از تنهایی ها پاک کردیم که تو ماندی و من رفتم.با دلی پر از غم که هنوزم غم دوریت برایم سخت است که خدا می داند و بس.امروز تمام بهانه هایم تو شدی که برای تو بگویم که چقدر دوستت دارم و چقدر برایم مبدا حیاتت،آغازین روز زندگیت شیرین است .می دانم که یادآوریش را دوست نمی داری اما سایه ات را سنگین تر و وجودت را محکم تر احساس می کنم .برادر نازنینم سالروز و بهار زندگیت را از صمیم قلبم که دلتنگت است ،عاشقانه تبریک می گویم و آرزوی سلامت و سعادت برایت از خداوند دارم.

تا آخرین لحظه عمرم دوستت دارم

تولدت مبارک

سیامک -بیست و یکم تیر 88دوبی